MARIAN BORKOWSKI

Swo­ją pra­cę kom­po­zy­tor­ską za­czy­na od po­szu­ki­wań sty­li­stycz­nych in­spi­ra­cji. Jego doj­rzal­szą twór­czość opi­su­je się przy uży­ciu ta­kich ter­mi­nów, jak: ale­ato­ryzm, so­no­ryzm, kon­struk­ty­wizm. I w koń­cu w la­tach 80 Bor­kow­ski zwra­ca się w kie­run­ku uni­wer­sal­ne­go i mu­zycz­ne­go sa­crum. Znaw­cy pod­kre­śla­ją bo­gac­two mu­zycz­nej wy­obraź­ni kom­po­zy­to­ra, któ­ry nie po­prze­sta­je na pro­stych roz­wią­za­niach, ale wciąż za­ska­ku­je ory­gi­nal­ny­mi po­my­sła­mi i twór­czy­mi kon­cep­cja­mi. W swo­ich utwo­rach sto­su­je cie­ka­we roz­wią­za­nia, m.in. roz­miesz­cza­jąc wy­ko­naw­ców w róż­nych czę­ściach sali kon­cer­to­wej. Dzię­ki ta­kie­mu ukła­do­wi in­stru­men­tów słu­chacz znaj­du­je się w cen­trum dźwię­ku.

Bor­kow­ski nie­rzad­ko ko­men­tu­je wła­sną twór­czość. Jak sam twier­dzi, to co wy­róż­nia jego styl to m. in. emo­cja mu­zycz­na, dy­na­mizm na­pięć, dra­ma­tycz­ny ro­dzaj eks­pre­sji, sym­bo­lizm i afo­ry­stycz­ność w pre­zen­to­wa­niu my­śli mu­zycz­nej, w koń­cu skłon­ność do wy­bo­ru skła­dów ka­me­ral­nych, cze­mu ma to­wa­rzy­szyć dąż­ność do mak­sy­ma­li­za­cji brzmie­nia. Jego mu­zy­ka by­ła wy­ko­ny­wa­na w 25 kra­jach Eu­ro­py i pra­wie na wszyst­kich kon­ty­nen­tach.

Stu­dio­wał w War­sza­wie, a w la­tach 60 u Nad­ii Bo­ulan­ger i Oli­vie­ra Mes­sia­ena raz u Jan­ni­sa Kse­na­ki­sa. W Pa­ry­żu był rów­no­le­gle stu­den­tem mu­zy­ko­lo­gii i fi­lo­zo­fii. Od 1968 roku wy­kła­da w Aka­de­mii Mu­zycz­nej w War­sza­wie (o­bec­nie Uni­wer­sy­tet Mu­zycz­nym im. Fry­de­ry­ka Cho­pi­na). Jest au­to­rem po­nad 20 prac z za­kre­su teo­rii mu­zy­ki i kom­po­zy­cji oraz mu­zy­ki pol­skiej.

Uro­dził się w 1934 roku.